رستگاری در ایران

رستگاری در شاوشنک به جرات جزو تاپ 3 فیلم های جهان است. چند سال هست که از دیدن این فیلم برام میگذره ولی همچنان باز هم دوست دارم ببینمش. 

رستگاری در شاوشنگ تماما داستان امید است و به همین خاطر تماشای فیلم هم نشاط آور است و هم کشنده.
فیلم به قواعد اجتماعی نقد وارد میکند. زندان که قرار است آدمی را از کارهایی که قبلا کرده متنبه کند، باعث میشود که هر گونه کورسوی امیدی را در دل از بین ببرد.
به همین خاطر است که وقتی اندی درباره امید حرف میزنه، همه بهش میگن که امید چیز خطرناکیه. داستان جایی تلخ می شود که وقتی پیرمرد زندانی را بعد از چندین سال آزاد میکنند، نمیتواند تصور کند که آزاد شده است. هیچ کاری بلد نیست در بیرون از زندان انجام بدهد. زیرا چندین سال به فضای زندان عادت کرده است و تصور زندگی خارج از زندان براش غیرممکن شد و در نهایت دست به خودکشی زد.
من فکر میکنم که همه ما زندانی هستیم. بعضی از ما با اعمال شاقه محکوم به حبس ابدیم، برخی منتظر اعلام حکم مرگ و برخی سرشار از امید و در آرزوی پرواز...

اندی آدمی است که در ابتدا وقتی وارد زندان می شود به آن علاقه نشان نمیدهد، ولی بعد از مدتی زجرها و مصیبت ها را تحمل میکند و با آن خو میگیرد و در نهایت از آن آزاد می شود.
من زندان شاوشنک را مانند یک دنیای دیگر میبینم. زندانی به نامی ایران. 

ایران جایی است که زندگی و تحرک در آن ایستاده، و آدم ها به مردگان متحرکی تبدیل شده اند که نفس میکشند برای اینکه بمیرند. بدون هیچ داستان، هیجان یا اتفاقی که زیست شان را دچار معنا کند.
در این خفقان بسیاری از مردم بذر امید را در دل کشته اند و وقتی از امید برایشان حرف میزنی خنده شان میگیرد. به قول علیرضا قربانی: روزگار عجیبی ست نازنین.....

من نمیتونم این زندان و زندانبان هاشو تغییر بدم ولی میتونم مثل اندی خودم رو از شرط این زندان خلاص کنم. اینطوری میشه رستگاری در ایران!