دانشگاه های بدقلق

خب همانطور که گفتم قراره یه سری تجربیات از اپلای کردن خودم بنویسم. توی هر پست به یک جنبه می پردازم که ممکنه برای آیندگان مفید باشه.

یه سری دانشگاه ها هستند که من اسم شون رو میذارم دانشگاه های بدقلق. به خاطر اینکه سیستم اپلای شون خیلی عجیب غریب و سخته. 

مثلا دیروز یه استادی از دانشگاه UCF بهم ایمیل داد که فلانی! تا 15 ژانویه اپلای کن و اسم منو به عنوان سوپروایزر بنویس. بعد اپلای اگر پذیرفته شدی باهات مصاحبه میکنم. من اولش خوشحال شدم که بلاخره یه شانس و فرصت جدید پیدا شد. ولی به استاده ایمیل زدم که استاد محترم! من در حال پر کردن اپلیکیشن دانشگاه هستم. ولی همانطور که میدونین قیمت دلار توی ایران زیاده و من هزینه زیادی رو باید برای اپلای بپردازم. اگر ممکنه بهم بگین که شانس من برای پذیرفته شدن چقدر هست؟! 

بعد دیدم استاده جواب نداد. معلوم شد که یه جواب تمپلیتی رو داره برای همه میفرسته که صرفا اپلیکنت های زیادی اپلای کنند. حالا تا اینجا هیچی! 

رفتم توی سایت دانشگاه و دیدم که نوشته ما اسکن ریزنمرات تون رو در صورتی قبول میکنیم که آفیشال باشه. من برای فوق لیسانس چون سربازی نرفتم ریزنمره رسمی ندارم. بهشون ایمیل زدم و دیدم که یه جواب تمپلیت دادند و همون بود که توی سایت شون نوشته بود. حالا بازم تا اینجا هیچی!

رفتم توی کانال های تلگرامی و سرچ کردم. دیدم که این دانشگاه دو سه سال میشه که یه background check  برای بعضی کشورها گذاشته. خیلی عجیب بود برام. یعنی شما حتی اگر پذیرفته بشی، قبل ازاینکه I20 براتون صادر بشه، باید یه فرمی رو پر کنید و بگین که با چه سازمان هایی در ارتباط بودین که یکی نوشته بود که 2 ماه براشون طول کشیده! 

خب اینجا بود که دیگه پشیمون شدم از اپلای کردن برای این دانشگاه. شاید حتی اگر استاد جوابم رو میداد و میگفت که شانس ات بالا هست، اپلای میکردم. ولی وقتی این همه موانع وجود داره، من پیشنهاد میکنم که برای این دانشگاه ها نباید اپلای کرد. 

یه سری دانشگاه های هستند که سیستم جواب گویی شون ضعیفه. مثلا کمپس Dearborn دانشگاه میشیگان که هر چی من ایمیل میزدم برای اینکه ببینم ریزنمرات غیررسمی رو قبول میکنن یا نه، جواب نمیدادن. من به 3 تا از استاد هاشون ایمیل زده بودم و همگی تشویق به اپلای کرده بودند. و من چندبار به آفیس شون ایمیل زده بودم و سوال پرسیده بودم ولی دریغ از یک جواب! در نهایت به استادی که تشویق به اپلای کرده بود هم ایمیل زدم. و اون استاد هم حتی سوال من رو به کوردینیتور فرستاد ولی بازم جواب ندادن. دیگه من از اپلای برای این دانشگاه هم پشیمون شدم. دانشگاهی که جواب سوال ساده من رو نمیتونه بده، پس فردا حتی اگر بهم پذیرش هم بده باید باهاشون کلی داستان داشته باشم. برای این دانشگاه ها هم اپلای توصیه نمیشه.

یه سری دانشگاه ها هستند که سیستم اپلای شون پیچیدس. فکر کنم بیشتر دانشگاه های کالیفرنیا اینطوری باشند. مثلا من برای SDSU اپلای کردم. یه سیستم سه مرحله ای داشت. اول باید توی CalState اپلای میکردی. بعد چند روز یه RED ID بهتون میدن که میگن برین توی فلان سایت و مدارک ریزنمرات رو آپلود کنید. سیستم اش مثل سیستم گلستان خودمون میمونه ( یا حتی بدتر). بعد مدارک SOP و ریکام رو باید توی سایت Interfolio آپلود کنید. بعد حالا ایمیل های توصیه نامه برای استادهای ایرانم نرفت. بعد دوباره بهشون ایمیل زدم و گفتن که به استادهات بگو که توصیه نامه شون ایمیل کنند. خلاصه اگر من میدونستم که همچین سیستم پیچیده ای دارند هیچ وقت اپلای نمیکردم. ولی خب چون توی مرحله اول پول رو پرداخت کردم مجبور شدم که تا آخرش برم. 

یه سری دانشگاه های دیگه هستند که زیرمجموعه دانشگاه های پاراگراف قبلی هستند. این دانشگاه ها هم سیستم دو مرحله ای دارند. مثلا دانشگاه Ryerson که اول باید پول رو پرداخت کنی. بعد چند روز بهت یه ایمیل تاییدیه میدن و باید بری توی سایتی که معرفی میکنن و مدارک ات رو آپلود کنی. ولی مثلا یه سیستم عجیبی داشت. مثلا شما فقط یه بار میتونستی یه مدرک رو آپلود کنی. مثلا من میخواستم SOP ام رو تغییر بدم مجبور شدم که بهشون ایمیل بدم که بهم اجازه بدن دوباره مدرک رو آپلود کنم. یا مثلا برای توصیه نامه ها، گزینه reminder نداشت و باز باید بهشون ایمیل میزدی که یه ریماندر برای استاد ریکامم بفرستند. و حتی لینکی که برای استادم فرستاده بودند باز نمیشد. در نهایت خود استادم لینک اش رو برای من ایمیل کرد. منم دیدم راست میگه باز نمیشه. بعد 1 ساعت با روش های مختلف سایت رو باز کردم و خودم فرم رو پر کردم.

این دانشگاه هایی که بالا نوشتم رو توصیه برای اپلای نمیکنم. ولی باز بسته به شرایط هر کس متفاوت هست. شاید اگر استاد اوکی بده و ادمیشن رو تضمین کنه، همه این زحمت ها ارزش داره. وگرنه اگر میخواین بدون استاد(بلایند) اپلای کنید، ارزش نخواهد داشت.

جیاری رو خراب کردم

دیروز آزمون جی آر ایی داشتم. سنترم سازمان سنجش بود. ساعت 10 امتحان داشتم. منم 8 راه افتادم و 9 و نیم رسیدم به اونجا. اولش سیستم من مشکل پیدا کرد. دو بار از نرم افزار پرید بیرون و مسئول اش جای من رو تغییر داد. و همه چی اوکی شد. بهمون 5 تا برگه سفید و سه تا مداد دادند. ساعت 10 آزمون شروع شد. اول آزمون دو تا رایتینگ به مدت نیم ساعت نوشتم. بعد یک دقیقه استراحت بخش کوانت شروع شد و بخش بعدش وربال. بعد 10 دقیقه استراحت شروع شد و باز یک بخش کوانت، وربال و کوانت بود. در واقع برای من کوانت لانگ بود که یک بخش اش آزمایشی بود. در نهایت نمره آزمون بهم نشون داده شد. کوانت 155 و وربال 147 شدم. آخر آزمون هم اگر تمایل داشته باشین میتونین نمره تون رو برای 4 تا دانشگاه رایگان ریپورت کنید که منم انجام دادم. 

این نمره حقیقتش نمره خوبی برای یک آدم مهندسی نیست. و در واقع نمره متوسطی محسوب میشه. ولی خب چاره ای نیست. باید همینو برای دانشگاه هایی که میخوان ریپورت کنم. حدود نصف دانشگاه هایی که دارم اپلای میکنم جیاری میخوان و بقیه نمیخوان.

شاید اگر وقت کافی داشتم میتونستم نمره خوبی بیارم. توی این چند ماه اخیر خیلی تحت فشار بودم. اول شهریور دفاع کردم. بعد درگیر زبان شدم. یک هفته قبل از امتحان تافل دو تا از مقالاتم ریوایز سنگین خوردند و یک ماه و نیم درگیرشون شدم. و در واقع دو هفته برای جیاری وقت داشتم که توی همین مدت هم درگیر پر کردن اپلیکیشن های دانشگاه ها بودم. هر دانشگاه هم که داستان خودش رو داشت. دیگه نتونستم زیاد برای جیاری بخونم. 

نمیخوام بهونه بیارم و نمره پایین ام رو گردن وقت کم بیاندازم. اگر دفاع ارشد ام رو زودتر انجام داده بودم، زودتر تافل داده بودم و در نتیجه وقت کافی برای جیاری داشتم. من تمام سعی ام رو کردم تا بهترین برنامه ریزی رو انجام بدم. ولی خب همیشه تمام برنامه ها کامل پیش نمیرن. 

بهر روی با همین نمره باید برای دانشگاه هایی که جیاری میخوان اپلای کنم. بعضی دانشگاه مینیمم سفت و سخت نگذاشتند ولی خب یه سری نمره گذاشتند و گفتند که دیگه از این نمرات بهتره پایین تر نباشه. از بین 4 تاشون 3 تاشون رو با ارفاق میتونم اپلای کنم. یه دانشگاه هست که اونم با همین نمره اپلای کردم. دیگه هر چی پیش بیاد. 

میخوام در روزهای آینده چند تا پست در مورد اپلای بنویسم و تجربه هایی که توی این مسیر کسب کردم رو به اشتراک بگذارم. تجربه هایی که توی هیچ وبسایت و یا کانال تلگرامی پیدا نمیشه. 

کابوسی به نام توصیه نامه

خدا هیچ کسی رو محتاج گرگ بیابون نکنه. یکی از بدترین چیزهایی که بدم میاد اینه که محتاج کسی باشم که برام کاری انجام بده. توصیه نامه یا ریکام گرفتن هم یکی از اونهاست. 

این روزا دارم در به در دنبال استاد میگردم تا محض رضای خدا یه توصیه نامه ازشون بگیرم. استاد راهنمام اوکیه و گفته هر چقدر بخوای میدم.

ولی به استاد دانشگاه تهران گفتم و اولش گفت باشه. بعد من 9 تا دانشگاه براش فرستادم. بعدش گفت چه خبره این همه دانشگاه ردیف کردی؟ من به دانشجو های خودمم 3-4 تا بیشتر نمیدم. 3 تا دانشگاه انتخاب کن تا بفرستم. منم چی میتونستم بگم آخه. 3 تا دانشگاه انتخاب کردم و 2 تاشو همون لحظه فرستاد. فقط یه دانشگاه موند که من اول باید اپلیکیشن ام رو سابمیت کنم و بعدش ایمیل ریکام ها میره.

به یکی از استادهام که باهاش 2 تا درس داشتم هم ایمیل دادم و خوشبختانه قبول کرد. امروزم که دانشگاه بودم اتفاقی دیدمش و ازش تشکر کردم. ولی در حال حاضر فقط در حد حرف مونده و چیزی نفرستاده. امروز برای این دانشگاه رفتم تا استادم رو مجبور کنم تا لااقل اون ریکام ها رو بفرسته. دیگه جلوی خودم برای 6 تا دانشگاه ریکام برام پر کرد. متن توصیه نامه هم تازه خودم یک روز وقت گذاشتم کامل براشون نوشتم. اتفاقا این خیلی خوب بود برام. چون هر کاری که کرده بودم رو به نحوه احسن نوشتم. و هر جوری که دلم میخواست خودم رو معرفی کردم.

در حال حاضر ریکام کم دارم. میخوام برای 9 تا دانشگاه اقدام کنم که باید 27 تا ریکام بگیرم. 

امروز به 2 تا از استادهای دیگم که باهاش درس پاس کردم ایمیل دادم فعلا که جوابی ندادن. شاید مجبور بشم برم دانشگاه و بست بشینم تا حضوری باهاش صحبت کنم. 

استاد آمریکاییه هم دو سه بار بهش پیام دادم فعلا ما رو به یه ورش هم حساب نکرده. تا زمانی که کارش گیر بود و مقاله میخواست من شبانه روز براش کار میکردم. حالا که کار من گیر افتاده دیگه جوابم رو نمیده. بخدا دیگه داره گریه ام میگیره. اگه نتونم ریکام بگیرم همه تلاش و پول هایی که خرج کردم به هدر میره.

چیکار کنم وقتی جواب نمیده؟ اول یه ایمیل زدم بهش و تشکر کردم بابت کامنت هاش برای مقاله و توی پاراگراف دوم هم گفتم که میدونم منتظر جواب پروپوزالت هستی ولی میخواستم بدونم که آیا جوابش اومده یا نه؟ توی ایمیل دوم هم یه ریماندر زدم بهش. امروز هم بهش گفتم ببین من دارم اپلای میکنم. لطفا بهم ریکام بده. باز جواب نداده. خدا کسی رو محتاج همچین کسایی نکنه. 

چقدر بدم میاد از این دنیای آکادمیک. بخدا پر کردن یک توصیه نامه 2 دقیقه هم وقت نمیبره. 10 تاش فوقش میشه نیم ساعت. یعنی من که 3 سال توی دوران ارشد کار کردم یا با این استاد آمریکاییه 2 تا مقاله خوب دادم حق این رو ندارم که ازش بخوام نیم ساعت برام وقت بذاره. چرا اینقدر این استادهای دانشگاه عقده ای هستند!!!

بخدا سوگند اگر من یه روز استاد شم (یا حتی نشم) اگر یه روز کسی ازم توصیه نامه بخواد، چه 10 تا بخواد چه 100 تا، بهش میدم و هیچ منتی هم سرش نمیذارم. بخدا این توصیه نامه توی همه جای دنیا حل شده. هر کسی وقتی میخواد بره سر کار جدیدی از همکاراش یا رییس قبلی اش ریکام میگیره و کسی نمیگه که نه مثلا من 3 تا بیشتر بهت نمیدم. 

اعصابم خرده و امشب میخوام زود بخوابم. دیگه خسته شدم. اول باید دفاع کنی، بعد مقاله، بعد نمره زبان، بعد ایمیل زدن به استادها، بعد پرداخت دلاری اپ فی دانشگاه ها و حالا گرفتن توصیه نامه...این خان های رستم اپلای کی قراره تموم شه. حالا رفتن به سفارت و گرفتن ویزا خودش یه هفت خان رستم دیگه ایه. 

بماند در تاریخ تا یه روز بیام اینجا دوباره بخونم که توی این وضعیت اینترنت، وضع دلار، وضع اجتماعی و فرهنگی و غیره چقدر زحمت کشیدم تا بتونم خودم رو بالا بکشم.

ایمیل زدن به اساتید برای اپلای

خب توی این پست میخوام در مورد نکات راجع به ایمیل زدن به اساتید بگم که امیدوارم که مفید واقع بشه. نکاتی که دارم میگم حاصل 3 سال ایمیل زدن به اساتید هست و تجربه شخصی خودم هست. بنابراین ممکنه که برای فرد و هر رشته متفاوت باشه. این تجربیات برای رشته های مهندسی که میخوان آمریکا یا کانادا برن مفید خواهد بود.

خب اولین نکته برای ایمیل زدن اینه که هر چه قدر متن ایمیل تون شخصی سازی تر شده باشه، جواب بهتری ممکنه بگیرید. سعی کنید که راجع به خودتون، ریسرچ هایی که کردین و هم چنین ریسرچ استاد بیشتر حرف بزنین. از طرفی متن ایمیل طولانی هم نباشه. اینکه بتونین با کوتاه ترین جملات درخواست تون رو بنویسید نیازمند صرف زمان کافی برای نوشتن متن ایمیل هست. 

بعضی ها اعتقاد دارند که توی متن ایمیل باید راجع به یکی از مقالات استاد اشاره بشه. حقیقتش به نظر من این کار خوبه به شرطی که تعداد استاد ها کم باشه. اگر قرار باشه که به 200-300 تا استاد ایمیل بزنین کلی طول میکشه. من همه جورش رو تجربه کردم. به نظرم مفید ترین کار اینه که 2-3 تا ریسرچ اینترست استاد را در متن ایمیل نام ببرید و بگین که شما هم به این ریسرچ ها علاقه دارین. اگر بتونین که ثابت کنین که توی اون ریسرچ ها، قبلا تحقیق یا مقاله هم کار کردین که نور اعلی نور میشه.

یک نکته مهم برای کسانی که میخوان سال های بعد اپلای کنم اینه که دوستانه عاجزانه خواهش میکنم که سریع تکلیف نمره زبان تون رو معلوم کنید. ایده آل ترین حالت اینه که بهار یا نهایت اوایل تابستان نمره زبان را داشته باشید تا با خیال راحت بتونین مکاتبه کنید. چون وقتی نمره زبان دارین اساتید به این نکته پی می برند که شما اپلیکنت مصممی هستید و میخواین اپلای کنید. نه اینکه از روی شکم سیری دارین ایمیل میزنین. 

کار اشتباهی که من کردم این بود که تاریخ دفاع ام رو انداختم 1 شهریور. این باعث شد که نتونم یک ماه آخر برای تافل بخونم و مجبور شدم که یک ماه عقب اش بندازم. در حالیکه اگر اول تیر دفاع کرده بودم، یک ماه و نیم فرصت داشتم که برای تافل بخونم و آخر تابستون نمره ام رو داشته باشم. اینطوری دیگه مکاتبه رو دیر شروع نمیکردم. به نظرم بهترین زمان ایمیل زدن مرداد و شهریور هست. به مهر که برسه خیلی سخته از اساتید جواب بگیری.

یه نکته دیگه این که توی ایمیل یه سری کلمات رو به کار ببرین. مثلا اینو حتما قید کنید که شما میخواین تحت راهنمایی اون استاد دکترا یا مستر تون رو شروع کنید. مثلا دقیقا از under supervision استفاده کنید. اساتید یه ذره خر کیف میشن وقتی این کلمه رو میخونن. از طرفی اینقدر هم مبالغه نکنید که مثلا بگین فلان مقاله ات رو خوندم: عجب مقاله خفنی بود و فلان و بیسار. طرف ممکنه اصلا نویسنده چهارم بوده باشه و مشارکت چندانی تو مقاله نداشته باشه.

آخرین نکته ای که به ذهنم میرسه اینه که هیچ وقت هیچ وقت التماس هیچ استادی رو نکنید. میدونم شرایط سخته و همه میخوان از این مملکت برن. ولی اگر ریسرچ شما به ریسرچ اون استاد نمیخوره الکی ایمیل نزنین. حتی اگر دعوت به مصاحبه شدین و فهمیدین که به درد هم نمیخورین، راحت مکالمه رو با احترام پایان بدین. این خیلی بهتره از اینکه وارد یه پروسه دکترا بشین و چهار سال با بی میلی ریسرچ تون رو ادامه بدین.

در نهایت امیدوارم که هر کسی به چیزی که به صلاحش هست برسه. 

کلا اپلای کردن خیلی زمان بر و سخت هست. به مکاتبه کردن با اساتید به دید یک پروسه نگاه کنید که در نهایت تموم میشه. حالا مثل من بدون استاد اپلای میکنین یا استاد پیدا میکنین. در نهایت مثل گرفتن نمره زبان تموم میشه. 

روزهای اپلای

توی این روزهایی که گذشت خیلی اتفاقات زیادی برام افتاد که اینقدر درگیرشون بودم نتونستم بیام اینجا رو آپدیت کنم. باید چندین پست درمورد تافل بنویسم که هنوز فرصت اش پیش نیومده.

اما این روزها که گذشت یکی از سخت ترین و پر فشار ترین روزهای زندگیم بود. یک هفته قبل از تافل دو تا از مقالاتم ریوایز سنگین خوردند. یک هفته از استادم وقت گرفتم برای تافل و وقتی تافل رو دادم شروع کردم به نوشتن ریوایز. مقاله دوم رو اول شروع کردم چون مهلت اش یک ماهه بود. بعد مجبور شدم که جیاری ام رو عقب بندازم. بعد زمانی که داشتم روی ریوایز مقاله اول کار میکردم، اون استاد آمریکاییه به استاد راهنمام گفت که یه کنفرانس هست که اگر مقاله ای که قبلا باهاش جلسه داشتیم رو بتونیم آماده کنیم و براش بفرستیم. دقیقا 3-4 روز وقت داشتم. دیگه با هر زحمتی که بود بعد از چندین بار اصلاح و ریوایز لحظه آخر به دست اش رسوندم و یک مقاله کنفرانسی شد. بعد دوباره استاد دانشگاه تهران و استاد خودم روی مقاله اول نظر میدادند و هی میگفتند که فلان جا رو اصلاح کن. دیگه بعد از چندین روز کار شبانه روزی تونستم امروز تکمیل اش کنم و استادم سابمیت اش کرد. جواب ریوایز مقاله دوم که نزدیک 20 روز شده هنوز نیومده. امیدوارم زودتر جوابش بیاد و لااقل برای اپلای یک مقاله اکسپت شده داشته باشم.

یکی از نکاتی که خیلی اذیتم کرد این بود که این مقاله اول 5 تا داور داشت. 4 تا داور اول کامنت های سبکی داده بودند و تقریبا مقاله رو اکسپت کرده بودند. ولی داور پنجم کامنت سنگینی داده بود و مقاله رو از ریشه و بن زده بود. دیگه هر چی به ذهنم اومد رو برای توضیح نوشتم. امیدوارم که با این توضیحات قانع بهش. دیگه نمیدونم چی میشه. نذر کردم که اگر این مقاله اکسپت بشه 100 تومن به محک کمک کنم. 

توی این مدت همزمان داشتم کارهای اپلای هم پیش میبردم. SOP رو بلاخره نوشتم. ولی قسمت عمده کار ایمیل زدن به اساتید بود. حدود 6-5 تا ایمیل و ریماندربرای هر استاد زدم ولی دریغ از یک جواب درست حسابی. دیگه عملا امیدی ندارم که کسی جواب بده و مجبورم بدون استاد اپلای کنم. یکی دو تا جواب دست و پا شکسته دارم ولی اونا هم براش کلی اپلیکت قوی هست. وضعیت فاندینگ استاد آمریکاییه هم معلوم نشده فعلا. 

نمیدونم آخه تا کی باید خودمون رو به بقیه دنیا ثابت کنیم؟ تا کی باید التماس این استاد و اون استاد رو بکنیم؟ تا کی باید اینقدر ایمیل بزنیم و بگیم که بابا ما هم خوبیم. 

توی این دو هفته آینده شاید حدود 5 تا دانشگاه که جیاری نمیخوان رو اپلای کنم. بعد از دادن جیاری هم شاید 3-4 تا دانشگاه دیگه اپلای کنم. باید حواسم به ریکام ها که از استادها میگیرم هم باشه. باید چونه بزنم باهاشون که راه بیان با این قضیه. حالا که مقاله رو سابمیت کردیم فکر کنم فرصت مناسبی باشه.