من چه سبزم امروز...

دیروز رفتم دانشگاه که هم کارهای دفاع رو انجام بدم و هم با استادم صحبت کنم.

اول رفتم آموزش دانشکده که گفت که سالن ها اصلی دانشکده به خاطر سمینار پر هستند و مجبورم که در سایت رایانه جلسه رو برگزار کنم. دیگه رفتم اونجا رو رزرو کردم. بعد با مسئول اش صحبت کردم و گفتم که اگر اجازه میدین سیستم ها رو یه چک بکنم. گفت که همه چی اوکیه نیازی به چک نیست. گفتم اوکی. دیگه یه برگه برای حراست دانشگاه گرفتم که داور خارجی وقتی میخواد بیاد دانشگاه مشکلی نداشته باشه. 

بعدش رفتم با استادم یه ساعتی صحبت کردم. اولش کلی دلداری ام داد که اوکیه و مراحل مقاله همینه. و گفت که خیلی از استاد ها هم چندین بار مقاله شون ریجکت میشه و این دلیلی بر بد بودن کارشون نیست. کامنت های داور ها رو با هم چک کردیم و گفت که همشون چرت نوشتن و قابل اعمال نیست. دیگه همونجا جلوی چشم خودم مقاله رو برای یه ژورنال دیگه سابمیت کرد. این ژورنال هم Q1  هست و ایمپکت 4.8 داره. 

بعدش در مورد پاورپوینت دفاع حرف زدیم و یه سری نکات گفت که باید اصلاح شون کنم و گفت که با داورها زیاد کل کل نکنم.

یه نکته خیلی ارزشمند دیگه هم گفت که منو خیلی به فکر فرو برد. اونم این بود که گفت زیاد به خودت استرس نده که فلان مقاله چی شد و فلان. بهش گفتم اتفاقا من هر روز وضعیت اش رو چک میکردم. گفت خب اشتباه میکنی. باید بذاری به حال خودش. بیخیال اش باشی. زیاد به خودت سخت نگیر. استرس باعث میشه که ذهن آدم چیزهای مثبت رو از خودش دور کنه. بذار کائنات کار خودشو بکنه. مثبت باش و مثبت زندگی کن!

یه لحظه با خودم فکر کردم که چه سال هایی که من اینطوری زندگی کردم. از دوران کنکور بگیر تا الان. همیشه استرس داشتم. در مورد این موضوع در آینده بیشتر می نویسم. ولی در کل باعث شد که نوع افکارم رو نسبت به این دنیا عوض کنم.

و در نهایت شعری از سهراب سپهری که میگه:

من چه سبزم امروز

و چه اندازه تنم هشیار است...