حال و احوال این روزها

بعد از اینکه پذیرشم اومد خیلی خوشحال شدم. دو سه ساعت بعدش آفر رو اکسپت کردم و به استادم خبر دادم. بعد برای صدور I-20 باید یه سری کارها انجام میدادم. یه فرم باید امضا میکردم. نامه فاند رو باید آپلود میکردم و صفحه اول پاسپورت. اینا رو که انجام دادم ایمیل اومد که 10 روز کاری طول میکشه. ولی کلا پروسش 3-4 روز طول کشید. بعد از ظهر جمعه هفته پیش بود که I-20 ام برام ایمیل شد. بعد از این همه سختی کشیدن، دیدن فرم I20 با اون عدد F-1 بالا سمت راست چقدر لذت بخش بود. توی همون لحظه همه خستگی هام از تنم در رفت. خیلی خوشحال شدم. از درون خندیدم و خدا رو شکر کردم. 

حال و احوال این روزهای خانواده و یکی از فامیل هامون که بهش این خبر رو گفتم کمی تغییر کرده. خانواده ام کمی گریه کردند. بخشی از گریه شون ناشی از این بود که من دارم میرم و تنهاشون میذارم و بخشی دیگه اش ناشی از گریه شوق. راستش وقتی گریه شون رو دیدم برای اولین بار بعد از 2 سال کمی پاهام سست شد. یه کم مردد شدم. کمی با خودم فکر کردم که آیا رفتن ارزش دیدن چهره ناراحت پدر و مادرت رو داره؟! بعد 1 ساعت خودم رو جم و جور کردم و با خودم گفتم که اگر اینجا بمونم و پدر و مادرم وضع داغون من  و اینکه ببینن هر چی تلاش میکنم به جایی نمیرسم و و و ...بیشتر ناراحت میشن. 

چند روز پیش با دوستم داشتم صحبت میکردم. میگفت ببین چقدر آدم دارن سالانه مهاجرت میکنن. کسانی که همگی توی کار خودشون مصمم و پر تلاش هستند و اگر توی مملکت خودشون خدمت کنند کلی میتونن وضع مردم رو بهتر کنند. میگفت ببین دولت برای تحصیل ما از اول ابتدایی تا اون لحظه آخر چقدر پول کاغذ و جوهر داده. چقدر برای ما هزینه کرده. بعد ما وقتی بعد از چند سال درس خوندن، زمانی که متخصص شدیم، داریم میریم جای دیگه و سودمون رو به یه کشور دیگه میرسونیم. افسوس!!! بهش گفتم که درست میگی. منم دوست دارم که توی مملکت خودم خدمت کنم. ولی وقتی کلی تبعیض رو میبینم، نمیتونم اینجا بمونم. یه عده شاید بگن که بمان و پس بگیر. ولی این حرف هم شعاری بیش نیست. شما وقتی سیستمی خراب داشته باشید هر چه قدر هم تلاش کنید نمیتونین کاری بکنید. اینجوری بیشتر خودتون تباه میشید و هیچ سودی هم نخواهد داشت. من آدمی نیستم که خودم رو فدای این سیستم خراب بکنم. یه آدم که خواب باشه رو میشه بیدار کرد ولی آدمی که خودش رو زده به خواب رو نه. 

توی این هفته کلی درگیر کارها و آماده کردن مدارک بودم. اول SEVIS Fee رو پرداخت کردم. 350 دلار بود. این یه هزینه ای هست مثل کارمزد برای اینکه اطلاعات شما رو توی سامانه دانشجویان ثبت کنند. بعد رسید وقت سفارت و پرداخت MRV رو از سایت گرفتم. به استادم پیام دادم و ازش نامه ریسرچ پلن و CV خودش رو درخواست کردم. بعد سه روز برام فرستاد. امروز هم رفتم بلیت اتوبوس برای ارمنستان گرفتم. بلیت رفت 1 و 350 میلیون و بلیت برگشت 1 و 300 میلیون. 

یه هاستل ( مثل هتل میمونه ولی شبیه مسافر خونه هست) برای 3 شب و 4 روز رزرو کردم. رفتم کلی مدرک بعلاوه یه نسخه اضافی پرینت گرفتم که 140 تومن شد. میخوام مدارکم رو توی دو جا بذارم که اگر خدایی نکرده یکی از کوله هام و چمدان ها گم شد یه نسخه اضافی داشته باشم. بلاخره آدم این همه هزینه میکنه، یه نسخه اضافی هیچی نمیشه. فرم ds160 رو هنوز سابمیت نکردم. راستش میترسم سابمیت اش کنم چون کلی ریزه کاری داره و نمیخوام چیزی رو اشتباه کنم. 

توی این چند روزه باید بشینم سوالات سفارت رو کار کنم و براشون جواب آماده کنم. 

این مدت خیلی سرم شلوغ شد و نتونستم اینجا رو آپدیت کنم. همه این مراحل ریزه کاری های مهمی داره. از پر کردن فرم ها تا رزرو کردن هتل. ولی چه چاره که مجال نوشتن نیست و از حوصله من هم خارجه. 

توی این فکر بودم که یه صفحه اینستا بسازم و روزمرگی هام رو اونجا ادامه بدم. ولی قطعا اینجا رو هم پیش میبرم.