خداحافظی

هفته ای که گذشت با خانواده رفتم شهرستان و قصدم از این سفر این بود که با اقوام و فامیل خداحافظی کنم. مامانم یه شب همه رو دعوت به شام کرد. خدا رو شکر تقریبا همه بودند. قبل از شام به دایی بزرگم گفتم که آخر این ماه میخوام برم اونور آب و کارام درست شده و....

دیگه تبریک گفتند و ارزوی سلامتی و موفقیت برام کردند. منم ازشون حلالیت طلبیدم و گفتم که این سفر خیلی زیاده و ممکنه اصلا برنگردم. به خاطر همین خوبی و بدی دیدین حلال کنید و اینا. با بعضی ها هم عکس یادگاری گرفتم. 

چیزی که متوجه شدم اینه که بعضی از فامیل از اینکه من دارم میرم کمی ناراحت شدند. شاید اینجوری من حس کردم. شاید کمی حس حسادت توشون به وجود اومد. شاید بچه های خودشون رو با من مقایسه میکردند. نمیدونم هر چی بود کمی ناراحت شدند. 

بعضی های دیگه هم خیلی خوشحال شدند و میگفتن که دیگه برنگرد ایران. 

توی این پروسه خداحافظی چند نفر گریه کردند که من دارم میرم. واقعا حس بدیه وقتی ببینی آدما دارن برات گریه میکنن‌. مامان و بابام هم همینطور گریه کردند. 

خیلی اون لحظه اذیت شدم وقتی یکی از خاله هام که از قضا وضع مالی خوبی هم نداره برداشته ۳۰۰ تومن تو پاکت گذاشته و گریه میکنه و میگه که میدونم کمه میدونم کمه. آخه آدم اون لحظه میخواد آب شه بره تو زمین. بغلش کردم و منم گریم گرفت. لعنت به همه کساییکه باعث شدن من و امثال من از خانواده و عزیزمون خداحافظی کنیم. 

توی این دو هفته باقی مونده باید با چند نفر دیگه هم خداحافظی کنم و بهشون اطلاع بدم. باید یه روز برم پیش استادم و یه هدیه هم براش ببرم و خداحافظی کنم.