هفته آخر

این هفته که داره میگذره آخرین هفته ایه که تو ایرانم. راستش از این حس کمی میترسم وقتی فکر میکنم هفته بعد یه جایی به دور از پدر و مادرم هستم. جایی که فرسنگ ها دوره و نمیتونی با گرفتن یه بلیت ساده بهشون سر بزنی. 

دارم از لحاظ روحی خودم رو آماده میکنم و به خودم القا میکنم که این راهی که اومدم هدف نبوده که بخوام از تلاش کردن دست بکشم. مهاجرت صرفا یه وسیله بوده که باید همچنان راهم رو ادامه بدم. چیزی که توی اینستاگرام یا یوتیوب مد شده اینه که بعضی بچه ها با ساختن یه کانال یا پیج میان و از زندگی روزمره شون محتوا تولید میکنن. این کار خوبه ولی وقتی بد میشه که طرف به خودش القا میکنه که هدفش صرفا این بوده که به یک کشور دیگه مثل امریکا و کانادا مهاجرت کنه و جذابیت های بصری اون کشور مثل فروشگاه رفتن یا هر فعالیت و تفریح دیگه براش جذاب تلقی میشه و اون رو گنده میکنه. من فکر میکنم باید به این چیزها به دید یک امتیاز نگاه کرد. موفقیت واقعی زمانی بدست میاد که بتونیم توی اون کشور خودمون رو بالا بکشیم و به چیزهای ساده دم دستی اکتفا نکنیم.

هفته پیش رفتم مشهد. به همراه خانواده با قطار رفتیم. من بار دومی بود که قطار سوار میشدم. تجربه خوبی بود. رفت رو با فدک رفتیم و برگشت رو با نورالرضا. الحق که فدک یه سر و گردن بالاتر از همه است. من فکر نمیکردم اینقدر خوب باشن. واقعا در حد کیفیت بین المللی هستن. 

این روزا دیگه تقریبا کاری به جز ور رفتن با چمدان بستن ندارم. اینقدر حرص خوردم که حد نداره. دیگه خسته شدم از این و انور کردن وسایل. چند تا وسیله رو نتونستم ببرم. تقریبا دو تا ۲۳ کیلو ام پر شده و حتی کمی بیشتر. کری آنم ۱۲ کیلو عه و کوله ام داره میترکه. برنامه ام اینه یه سری از وسایل ام رو توی فرودگاه پیش خانواده ام بسپارم و که کری انم رو ۸ کیلو کنم و بعد از اینکه مسئول چک این تگ زد، دوباره برگردم و بقیه وسایل رو بچپونم تو کری آن‌. توی کوله هم ۳ تا سوییشرت گذاشتم که اگه گیر دادن سریع تنم کنم‌ و حجم اش رو کم کنم. دیگع رد دادم. 

هفته آخر عجب حس مزخرفی دارم. به معنای واقعی کلمه‌. کاش این هفته آخر نبود. کاش چهره پدر و مادرت رو هفته آخر نمیدیدی. کاش یه دفعه چشم هاتو میبستی و بعد باز میکردی و میدیدی تو یه دنیا دیگه هستی‌. انگار که از مادر متولد شده باشی اون غم های گذشته فراموشت میشد و شادی هاش مثل یک رویا برات باقی میموند. کاش میشد که بابا و مامانم رو میتونستم با خودم ببرم‌... حداقل برای چند ماه. و ای کاش و ای کاش های دیگه...